Brussels Marathon 'Met vallen en opstaan'

28/10/2018 Marathon van Brussel

Met vallen en opstaan…

10 jaar is het ondertussen geleden dat ik deelnam aan de halve marathon te Brussel, toen ter voorbereiding van de Dublin Marathon. 

De jaren die daarop volgden had ik steeds een deelname aan de hele marathon in het achterhoofd. Maar onder andere ‘trailloop doelen’ opleidingen en het uitbouwen van Bemoreactive zorgden ervoor dat ik nooit echt de moeite deed om deze periode van het jaar de focus te leggen op deze wedstrijd in onze hoofdstad.

Dit jaar was het anders. Een 6de en 7de (mijn broer Sam) plaats op de Alpine Glacier Trail in Augustus en een rustgevende vakantie in de Franse Alpen met fijne bergloopjes als ontbijt, wakkerden de motivatie aan om dan toch eens deel te nemen. 

Na het verwerken van een kleine teleurstelling toen ik vernam dat de aankomst niet meer op de grote markt voorzien was maar onder de triomfboog in het Jubelpark begon ik meer en meer zin te krijgen om nog eens op straat te lopen :)

Het accent tijdens de trainingssessies lag vooral op het opbouwen van snelheid. Langere duurtrainingen en berglopen gaan dikwijls wel wat ten koste van die pure snelheid. Het aangename herfstweer en de variatie die ik kon inbouwen in mijn training maakte de aanloop naar de wedstrijd een fijne ervaring! 

Zaterdag 20/10 nog de laatste lange interval sessie met succes afgewerkt.

Zondag 21/10 moest een ‘actieve’ rustdag worden. Wat kleine werkjes rond het huis en even gaan fietsen met mijn zoontje Oskar. Nu juist dat fietstochtje op het nieuwe BMX parcours te Overijse zal nog wel even blijven nazinderen….

Letterlijke en figuurlijk het laatste toertje dat ik rustig (echt waar!) een rondje maakte smakte ik ineens hard tegen de grond. Ik weet nog steeds niet goed wat er gebeurde maar voelde meteen dat het niet goed meer zat in die linker schouder. Ik zei nog tegen Oskar, wees voorzichtig, pas op dat je niet valt in die laatste rondes… ‘Pas maar op dat jij niet valt’ kreeg ik achteraf te horen :)

Na wat doktersbezoeken en een echografie werd een scheur in het AC-gewricht vastgesteld. Het is een ligament dat de verbinding maakt tussen sleutelbeen en schouderblad. 

Pijnlijk waren de nachten, het heffen van de arm, kruisen over de middenlijn (zoals het wassen onder de rechter oksel) en aan- en uittrekken van t-shirts. 

Tijdens de looptraining die ik steeds op dinsdagmiddag geef aan het gemeentepersoneel te Overijse zag het er zeker nog niet positief uit, wanneer ik van stappen naar lopen overging, werd automatisch weer van lopen naar stappen overgegaan. De pijnscheuten veroorzaakt door de schokken lieten me niet toe ook maar even te lopen. 

Maar ik gaf de marathon nog niet op! Eens de zwelling zou afnemen, zou de pijn ook minderen dacht ik. Dus ik begon intensief met warm-koud therapie.

De schouder werd ook goed ingepakt door Laura, beste kiné van Hoeilaart en omstreken en ik kreeg te horen dat lopen ‘ok’ is zolang ik geen pijn voel.

Het resultaat na een heel rustig testloopje op vrijdag was verrassend goed. Ik was constant bewust van mijn houding en looptechniek en zou nog een dagje afwachten om te zien hoe de schouder 24 uur later reageerde.

Zaterdag bleek dat de korte loop van vrijdag geen invloed heeft gehad op de schouder dus alright, we gaan lopen!!

Race day! De koudste dag sinds lang, iedereen was goed ingepakt en velen waren aan het rillen van de kou door de ijzige wind die door het Jubelpark blies. Ik nam een half uurtje de tijd om de gewrichten, pezen en spieren op te warmen. Nog snel wat techniek oefeningen en de hartslag wat aanwakkeren door korte sprints en een kopje koffie.

9 uur, startsignaal. Zonder verwachtingen en blij dat ik de start gehaald heb vertrokken we door de straten van de ontwakende stad.

De eerste 21km viel goed mee, ik merkte wel dat mijn (linker)armzwaai niet helemaal ongehinderd gebeurde maar ik kon al bij al goed snelheid maken en houden. Meestal aan mijn zijde, een jongen (22 jaar) in luier die nogal veel bekijks had. Na een 15 tal km altijd voor, achter of naast hem gelopen te hebben vroeg ik hem dan toch maar waarom hij er zo bijliep. 

Weddenschap verloren…Toen ik vroeg waar z’n vrienden hem dan toch kwamen aanmoedigen was het antwoord dat ze na het zware feestje de dag voordien waarschijnlijk toch niet uit bed zouden raken. Wat hem meteen ook een eenzame man in luier maakte. Gelukkig kreeg hij onderweg wel wat aandacht en begonnen de meeste mensen spontaan te glimlachen. 

Tijdens de tweede halve marathon begon de vermoeidheid wat in de benen te kruipen en heb ik wat vaart moeten minderen. De prijs die betaald wordt voor de onderbroken nachten en de energie die mijn lichaam steekt in het herstel van de schouder blessure. Beetje vertragen, dan maar wat rondkijken J

De marathon loopt over een heerlijk glooiend traject. Ideaal voor wie eens wat meer wil dan een vlakke marathon. Wie al lopend de hoofdstad wil verkennen, kiest beter een ander moment uit want de lopers blijven wat langs de Oostrand. 

Via de Louizalaan door Ter Kameren Bos en via Oudergem richting Tervuren om dan helemaal vanuit het Zoniënwoud en de grens met Overijse terug naar Brussel te lopen. Dit maakt het voor mij een lokale wedstrijd en het deed dan ook plezier regelmatig bekende gezichten langs de zijlijn te spotten. 

Na nog een aantal pogingen tot verkrampen, kwamen de benen dan toch wat losser in die laatste kilometers en bereikte ik de finish na een kleine 3u en 24 minuten.  Na de laatste week kan ik daar alleen maar tevreden over zijn. 

Brussels, I’ll be back! BMX park…no so sure….