Skyrace du Rocher Blanc

Na ons avontuur in het Engelse Lake District werd het even tijd om het wat rustiger aan te doen. (Zie -> The Bob Graham Round)

Sam kreeg intussen een een plaatje ingebouwd dat met bijhorende vijzen werd vastgezet.

De motivatie is hoog en elke dag is hij wat beter ‘te been’.

Ook de muren van z’n nieuwe woonst zijn geschilderd en met een beetje vertraging komt de geplande verhuis nu toch in zicht.

Begin augustus ging ik met vakantie. Hoog tijd om die vervelende hamstring blessure eens grondig onder de loep te nemen. Al was een 8uur durende autorit niet echt bevorderlijk voor het genezingsproces, naar het zuiden rijden geeft me altijd een ontspannen gevoel.

Door compressie, warm-koud techniek, mobilisatie, zelfmassage en beetje bij beetje lichte krachtsoefeningen in te bouwen begon ik dag na dag opnieuw normaal te bewegen.

Net op tijd om met zoon en dochter onze Natural Movement skills te vieren.

Springen, zwemmen, klimmen wandelen, abseilen, het komt allemaal aan bod tijdens een Canyoning sessie in het prachtige Picos de Europa.

De echte test kwam er eigenlijk al de ochtend voor ons Canyoning avontuur wanneer een tocht uitgestippelde om de omgeving te verkennen en eens af te tasten of ik opnieuw wat kon gaan lopen.

Nog voor de rest van de camping begon te ontwaken vertrok ik rustig aan en nog onzeker. Eens uit het kleine dorpje in het dal begon ik aan de klim en boomgrens ontplooide zich een prachtig landschap.

Bomen werden ingeruild voor een ruwere met rotsen beklede wereld met hier en daar een gems (berggeit) die je vanop afstand verwonderd aankijkt wanneer je duidelijk met wat moeite dan hem de vele hoogtemeters bedwingt.

Van hiken naar klimmen, wat springen van rots naar rots en dan toch af en toe wat lichtjes beginnen lopen. Een prachtig speelterrein en de ideale voorbereiding voor een wedstrijd die er nog zat aan te komen.

Mijn ochtend loopje van 21km met 1300 hoogte meters gaf me voldoende zekerheid om 2 weken later aan de start te staan van ‘Le Skyrace du Rocher Blanc’ een onderdeel van de Echapée Belle.

Al moet ik toegeven dat het vertrouwen om vlotjes, lichtvoetig, snel over rotsen voort te bewegen toch een deuk had gekregen nadat ik van dicht bij had meegemaakt wat er met Sam’s enkel gebeurt was.

Maar eerst nog een weekje naar het strand. Leren surfen in de Atlantische Oceaan en ’s ochtend wat trainen op de hoogste duin van Europa (Dune du Pilat).

De 3 km lange duin reikt tot wel 105 meter hoogte en heeft een breedte van ongeveer 600m.

Het is dan ook de perfecte duin om je benen in korte tijd om genade te laten smeken.

Één ‘vliegende’ pas naar beneden vergt 6 kleine moeilijke stapjes terug naar boven in het losse zand. Melkzuur à volonté!

Een hoge pasfrequentie is dan ook aangeraden zelfs op het vlakke.

Grote zware passen kosten immers je extra energie omdat je dieper in het losse zand wegzakt. Af en toe eens blootsvoets trainen in het losse zand is dan ook een prima training om je looptechniek bij te schaven.

Op vrijdag 22 augustus, 9.30u stond ik met 200 anderen aan de start van de Skyrace en het begon te regenen. Op zich niets merkwaardigs al hadden ze die dag 35 graden en een hemel zonder wolkjes beloofd. In het hooggebergte weet je maar nooit.

Zo werden dit jaar de andere afstanden van deze Echapée Belle ingekort of helemaal afgelast, er werd een zwaar onweer voorspeld vanaf vrijdagavond.

Maar wij waren dus nog safe. De regen zorgde voor een welgekomen afkoeling en eens we goed en wel vertrokken waren kwam de zon er weeral door.

21km, uit de vallei van Le Haut Breda (928m boven zeeniveau) via de diep blauwe meren van Les sept eaux helemaal naar Le Rocher Blanc op 2928m hoogte (zie filmpje).

Eens boven 2000m kwam ik helemaal in m’n element.

Waar ik andere zag vertragen en wanneer bij velen de hoogtemeters begonnen door te wegen, ging het voor mij steeds beter.

De vele hoogtemeters en duin-training van afgelopen weken wierp z’n vruchten af. En door de Oxygen Advantage ademhalingsoefeningen bleek ik goed met het verminderde zuurstofgehalte overweg te kunnen.

Al waren het uitzicht en de iets ijlere lucht daarboven adembenemend, toch ging er enige teleurstelling door me heen. Na de (lange) afdaling die nog volgde zou de wedstrijd er al op zitten. Dat heb je dan met die ‘kortere’ afstanden ;)

Best  nog wat genieten dus en toch nog even geconcentreerd blijven en veilig beneden raken.

Naar mate de boomgrens dichterbij kwam, werd het ook weer warmer. Het was dan ook een aangename verfrissing om even door de rivier te lopen voor de finish te bereiken.

Ben je zelf op zoek naar een uitdagende trail in een wat ruwer landschap met minder platgetreden paden, fantastische uitzichten en warme sfeer?

Check dan zeker de trails die Echappé belle aanbied.  Verschillende afstanden beschikbaar, voor elk wat wils.